Wolfskuilen, 2004-2007
acryl-, olie-, lakverf, pasta en gel op doek
180 x 250 cm
Wat een paradijs precies is wordt eigenlijk nooit aan de dieren, aan vissen en vogels gevraagd. En al helemaal niet aan bomen en bloemen. Het paradijs moet aan de menselijke maat voldoen. Grappig genoeg is een paradijs dan meestal een stukje ongekwetste natuur waar het voor de mens goed toeven is: met watervallen en kokosnoten. Er mogen ook nooit meer dan een paar mensen zijn. Maar als we ergens op de wereld zo’n menselijk paradijs aantreffen, komt het gelijk in een reisgids te staan die uitlegt hoe we er moeten komen. En daar zitten we dan met z’n allen.
Ongeschonden natuur is op de door mensen overwoekerde blauwe planeet helaas bijna niet meer te vinden. Daar waar ik het paradijs zoek is waar de menselijke beschaving en de natuur aan elkaar raken zonder elkaar te dwarsbomen; het verloren land tussen stad en natuur in: braakliggend terreinen, uiterwaarden, de ingeklemde stadstuin.
Wolfskuilen in Het Nationaal Park De Hoge Veluwe is zo’n plek. Vroeger bleef het regenwater hier staan en krioelde het van het leven, maar door beschadiging van de bodem is het water verdwenen en kwam er een dor en uitgesleten woestijnlandschap voor in de plaats. In het schilderij Wolfskuilen uit 2004-2007 heb ik de door de wind uitgesleten kuil gedicht, zodat het water weer kan blijven staan.
Paradise Lost, Espace Enny, Laag Keppel (NL)
22 mei t/m 31 juli 2011
Deelnemende kunstenaars: Anya Janssen, Mirka Farembegoli, Rinke Nijburg, Gerda Ten Thije, Surya de Wit, Lee Eun Young.
Gelderse dichtkunst
Onlangs verscheen het nieuwste nummer van het literaire tijdschrift
Poëzie puntgl waarin 6 afbeeldingen van mijn werk werden opgenomen.
Poeziëppuntgl, jaargang 9 - nummer 1 - maart 2011
